Kontynuujemy nasz cykl o autach, 
które były dawniej głównymi rywalami pierwszych generacji Forda Mustanga. Jednym z nich oprócz opisywanych wcześniej Chevroleta Camaro i Pontiaca Firebirda był debiutujący w roku 1970 Dodge Challenger, jeden z dwóch samochodów tzw. E-body produkowanych przez koncern Chrysler. Jednak jeśli dokładniej zainteresujemy się tym modelem Dodge’a to zobaczymy, że nie do końca został on stworzony w celu walki o rynek z Mustangiem czy Camaro. Jaki więc był ten model i do kogo był adresowany?
Większość fanów motoryzacji, którzy znają pierwszą generację Challanger’a bez namysłu ustawia go w jednym rzędzie z Fordem Mustangiem. Jednak nie jest to prawda. Okazuje się, że ten model Dodge’a nie został stworzony w celu rywalizacji z Mustangiem i Camaro. Challenger powstał jako odpowiedź na dwa inne samochody: Mercury Cougar i Pontiac Firebird. Ze strony koncernu Chrysler jako odpowiedź na pony car’a Forda był mniejszy brat Dodge’a czyli Plymouth Barracuda.
Dodge Challenger był skierowany do zupełnie innej klienteli. Challenger owszem bazował na modzie na pony car’y, którą rozpoczął Mustang ale był samochodem większym i lepiej wyposażonym. Odbiorcami tego modelu Dodge’a mieli być młodzi, żądni przygód i dość bogaci Amerykanie, którzy cenią sobie luksus. Luksus, bo Challenger był świetnie wyposażony, co odróżnia go od Mustanga.
Challanger był również większy i mimo tego, że 
był bratnim modelem Plymouth Barracuda to oba te auta różniły się od siebie znacznie, tak jak Mustang różnił się od Cougar’a. Rozstaw osi Dodge’a wynosi 2,794 mm o oznacza, że jest o 5 cm większy od tego jaki ma Plymouth. Wygląd zewnętrzny został zaprojektowany przez Carl’a Cameron’a, człowieka, który zaprojektował model Dodge Charger z roku 1966. Cameron wykorzystał odrzucony projekt przedniego grilla, który docelowo miał być użyty w Charger’rze i zastosował go w modelu Challenger.
Jak na rasowy samochód sportowy przystało, auto było dostępne tylko jako pojazd dwudrzwiowy w dwóch odmianach nadwozia: kabriolet (w USA convertible) i coupe z twardym dachem (USA: hardtop coupe). Jeśli chodzi o montowane silniki to tutaj kupujący miał naprawdę spore pole do wyboru. Pierwsza generacja tego modelu była dostępna w jednej z ośmiu (!) wersji silnikowych. Standardowym i najpopularniejszym silnikiem był typ sześciocylindrowy o pojemności 3.7 litra. Najmniejszą jednostką napędową była rzędowa „szóstka” o pojemności 3.2 litra. Największym oferowanym silnikiem był 7.2 litrowy silnik V8 typu RB o mocy 375 KM montowany wyłącznie w wersji Challenger R/T (Road/Track). Jednak najwięcej koni mechanicznych czyli 425 KM oferował silnik 7 L typu Hemi w układzie V8.
Dodge Challenger został bardzo dobrze przyjęty przez publikę, o czym może świadczyć fakt, że tylko w roku 1970 wyprodukowano 76 935 egzemplarzy. Z drugiej jednak strony auto zostało mocno skrytykowane przez prasę. Ostatecznie na skutek spadku popytu na pony car’y oraz dramatycznego zmniejszania się ilości sprzedawanych egzemplarzy koncern w 1974 zdecydował się zawiesić produkcję tego modelu.
Przez 4 lata produkcji sprzedano łącznie około 165 000 egzemplarzy tego modelu. Dodge Challenger z rocznika 1970-1974 występował w wielu filmach. Jest on uważany za kwintesencję amerykańskiej motoryzacji i za jeden z najbardziej charakterystycznych muscle cars w historii tego typu aut. Na współczesnym rynku egzemplarze tej generacji potrafią osiągać niezwykle wysoką wartość.